.:: Translator ::.

BulgarianDanishDutchEnglishFrenchGermanHebrewHungarianItalianLithuanianPolishPortugueseRomanianRussianSpanishUkrainian
Logo Podatki XMC.PL

Rozliczenie PIT online – dlaczego warto?

Złożenie deklaracji PIT to obowiązek każdego podatnika. Każda osoba, która uzyskała w ubiegłym roku dochody, musi rozliczyć się z fiskusem. Rozliczenie PIT dla wielu Polaków to nadal stresujący moment. Możliwość popełnienia błędu sprawia, że wielu podatników decyduje się na skorzystanie z usług księgowych.

e pit pitax.pl

Z biegiem lat digitalizacja zmienia życie na prostsze, także w kwestii podatków. Coraz bardziej popularnym sposobem rozliczenia z urzędem skarbowym jest złożenie PIT online. Jak rozliczyć PITy online? Dlaczego warto rozliczyć PIT 2022 online?  Jeśli zadajesz sobie pytanie – jak rozliczyć mój PIT, dobrze trafiłeś. Chętnie podpowiemy.  

Rozliczenie PIT online – jak to zrobić?  

Rozliczenie PIT online jest możliwe dzięki zaufanym programom, dostępnym w sieci. Przykładem zaufanego programu jest PITax, z którego korzysta wielu zadowolonych użytkowników w całym kraju. Dużym ułatwieniem jest nowe rozwiązanie rządowe, dzięki któremu za pomocą profilu zaufanego mamy dostęp do wstępnego rozliczenia. Korzystanie z portalu niesie jednak ryzyko ominięcia ulg i odliczeń, które w wielu przypadkach robią ogromną różnicę. Aby złożyć deklarację za pomocą programów niezbędny będzie PIT za poprzedni rok podatkowy. Kolejnym rokiem będzie założenie konta lub też zalogowanie się w portalu, a następnie dobranie odpowiedniej formy rozliczenia. Za pomocą intuicyjnego kreatora e-PITy online są niezwykle proste do wypełnienia. Podatnik powinien wpisać wszystkie ulgi oraz informacje z PIT-11 lub inne obowiązujące dla danego podatnika zestawienia przychodów. Co ważne, deklaracja PIT rozliczenie online pozwala na przekazanie 1,5% podatku na Organizację Pożytku Publicznego. Dzięki programowi PITax możliwe jest wysłanie deklaracji online, bez konieczności udania się do urzędu skarbowego czy na pocztę. Za pomocą programu do PIT online podatnik może pobrać Urzędowe Poświadczenie Odbioru, a więc potwierdzenie dostarczenia dokumentu do urzędu.

Dlaczego warto rozliczyć PIT online? 

Jeśli zadajesz sobie pytanie, czy powinienem rozliczyć mój ePIT online, odpowiedź jest prosta. Coraz więcej Polaków decyduje się na to rozwiązanie głównie ze względu na wygodę. Bez wychodzenia z domu można złożyć deklarację podatkową. Jest to niewątpliwe ułatwienie dla osób mieszkających z dala od urzędu skarbowego lub placówki pocztowej. Jest to doskonałe rozwiązanie również dla osób starszych, schorowanych czy zapracowanych, którym trudno wygospodarować czas. Tradycyjne rozliczenie w wersji papierowej wymaga bowiem dostarczenia formularza do urzędu lub wysłania go pocztą. PIT online to duża oszczędność czasu, ale także funduszy. W kilka minut dokonasz rozliczenia, bez konieczności straty czasu w kolejce pocztowej lub w urzędzie. Programy do rozliczenia PIT w sieci, w tym zaufany PITax są bardzo proste w obsłudze. Starsze osoby nadal bronią się przed korzystaniem z nowoczesnych rozwiązań, wychodząc z założenia, że program musi być skomplikowany w obsłudze. Nic bardziej mylnego. Za pomocą intuicyjnego kreatora każdy, nawet nie wprawiony użytkownik sieci wypełni i wyśle swój formularz. Nowoczesne programy pozwalają na dodanie odpowiednich ulg, a także przekazanie 1,5 podatku na cele dobroczynne. 

Programy do rozliczenia PIT online z roku na rok stają się bardziej popularne. Jest to sposób na szybkie wypełnienie formularza. PIT online eliminuje ryzyko popełnienia błędów, a co za tym idzie starty czasu. Podatnicy doceniają brak konieczności wizyty w urzędzie skarbowym, który nie budzi pozytywnych emocji. Sprawdź sam, rozlicz PIT online w kilka minut! 

Kategoria: Podatki

Pozaeuropejskie Raje Podatkowe

HongKong. Wprowadził zasadę opodatkowania wyłącznie źródeł miejscowych przychodów. Dwa wyjątki dotyczą opodatkowania instytucji finansowych od przychodów za granicą oraz odsetek z zagranicy, pochodzących od innych podmiotów niż instytucje bankowe.

Obliczanie podatku XMC.PL

Mimo statusu oazy podatkowej obowiązują unormowania prawne, których celem jest zapobieganie niepłaceniu podatków.

Tajlandia. Powołano Bangkok International Banking Facilities (BIBF). Przepisy bankowe uproszczono i uelastyczniono. BIBF wprowadziła 10% preferencyjny podatek od osób prawnych.

Labuan. Oferuje bardzo atrakcyjne opodatkowanie, bądź to w maksymalnej wysokości 20 tys. dolarów malezyjskich, bądź też 3% maksymalną stawkę. Pozwala bankom zagranicznym przeprowadzać operacje wyłącznie w walucie obcej. Mankamentem jest brak wystarczającej infrastruktury.

Tajwan. W latach 90. wydano tam przepisy prawne regulujące działalność zagranicznych banków. Są one zwolnione z podatku przemysłowego i opłat stemplowych. Banki zagraniczne mają możliwość angażowania się w szeroki zakres czynności, w tym m.in. zarządzanie funduszami powierniczymi, obrót papierami wartościowymi, pośredniczenie w transakcjach futures.

Kajmany. Na wyspach działa około 540 banków i funduszy powierniczych, w tym 70 przedstawicielstw kilkudziesięciu największych banków na świecie. Działają tam m.in. takie gigantyczne instytucje amerykańskie jak: Merill Lynch, Goldman Sachs, Bank of America, Chase Manhattan Bank, Republic National Bank of New York i US Trus Company.

Nauru. Jedyne obciążenie fiskalne tam istniejące to niskie opłaty importowe od tytoniu i alkoholi. Mankamentem Nauru jest ciągły brak lokalnych ekspertów w dziedzinie prawa, bankowości, rachunkowości. W rezultacie czynności tego typu są dokonywane na zlecenie lokalnych firm za granicą.

Nevis. Wyspa położona na wschód od Puerto Rico. W 1984 r. rząd Nevis świadomie uczynił wyspę oazą podatkową. Przyjęty akt normatywny the Nevis Business Corporation Ordinance (NBCO) z 1984 r. stworzył bardzo dogodne warunki dla działalności spółek oraz rozluźnił kontrolę dewizową. Podmioty lokalne, zajmujące się handlem, hotelarstwem i pośrednic­twem nieruchomościami podlegają ustawie z 1885 r. (Companies Act 1885 – Chapter 335). Stanowi ona, że stawki podatkowe wynoszą do 50%. Możliwe jest natomiast skorzystanie ze zwolnienia podatkowego na okres do 15 lat. Natomiast spółki utworzone na mocy NBCO nie są opodatkowane od osiągniętego zysku. Tenże akt stanowi, jaka działalność jest uznana za nie mającą związku z działalnością gospodarczą, a mianowicie:
– prowadzenie rachunków bankowych,
– udział w posiedzeniach dyrektorów lub wspólników,
– prowadzenie obsługi finansowej spółek,
– inwestowanie w akcje spółek istniejących na Nevis,
– utrzymywanie biura,
– działalność zarejestrowanych agentów.
Ponadto NBCO zawiera postanowienia, w myśl których żaden dochód czy dywidenda pochodzące z zagranicy nie mogą być opodatkowane na wyspie.
Akcjonariusze, dyrektorzy i pracownicy spółek istniejących na wyspie mogą rezydować w dowolnie wybranym przez siebie miejscu i legitymować się dowolnym obywatelstwem. Nie wymaga się od spółek składania sprawozdań rocznych. Nie ma żadnych ograniczeń w dokony­waniu zmian w składzie organów zarządzających firmami. Akcje mogą być emitowane imiennie lub na okaziciela. Wartość akcji może być wyrażona w dowolnej walucie. Dokumentacja firmy i jej biuro mogą być zlokalizowane w dowolnym miejscu.
Jeśli kapitał spółki wynosi do 100 tyś. dol. wartości akcji, to należy uiścić opłatę na rzecz rządu Nevis w wysokości 200 dol. Istnieje zalecenie, że spółki powinny prowadzić dokumentację, zgodnie z ustawą nie podlega ona jednak ani wglądowi, ani kontroli rządu Nevis. Nie ma również wymogu wykazywania dochodów uzyskiwanych przez dyrek­torów spółek, ich pracowników i akcjonariuszy.

Spółki mogą natomiast dobrowolnie ujawnić swoje bilanse. Spółki założone na podstawie NBCO są zwolnione z wszelkich podatków i mają tylko uiszczać 450 dol. rocznie na pokrycie opłat za rejestrację rządową. Spółki zarejestrowane na Nevis mogą się przenosić za granicę. W tym celu muszą zgłosić swój zamiar władzom lokalnym w celu uzyskania rutynowej zgody, a także obowiązują je nieznaczne opłaty manipulacyjne.

Panama. Kraj jest republiką zarządzaną przez prezydenta i 2 wiceprezydentów.
Panama ma codzienne połączenia lotnicze z głównymi miastami Europy, Dalekiego Wschodu, Stanów Zjednoczonych i Ameryki Południowej. Kraj dysponuje nowoczesnymi urządzeniami takimi, jak: telefon, teleks, telegraf. Leży w tej samej strefie czasowej co Nowy Jork, z wyjątkiem czasu letniego, gdy występuje godzina różnicy. Ze względu na centralne położenie między kontynentami amerykańskimi, kraj ten ma uprzywilejowaną pozycję geograficzną. Kanał Panamski dysponuje portami u wejścia na Atlantyk i Pacyfik, Tędy przemieszczane są towary oferowane na największych rynkach świata.

Podatek dochodowy w Panamie ma charakter terytorialny. Tylko ten dochód może być opodatkowany, który uzyskuje się ze źródeł położonych w Panamie. Taka sytuacja istniała od zawsze. Dywidendy są obciążone stawką 10% i to wyłącznie wtedy, jeśli wypłacane są ze źródeł dochodów uzyskanych w Panamie. Kraj ten nie zawarł żadnych umów zapobiegających podwójnemu opodatkowaniu z jakimkolwiek państwem i w związku z tym nie dokonuje ona żadnej wymiany informacji podatkowych.
Panama była tradycyjnie jednym z najbardziej otwartych krajów dla inwestorów zagranicznych, którzy korzystali z takich samych przywilejów, jak inwestorzy krajowi. Ponieważ Panama przyjęła za podstawę swego systemu walutowego dolar amerykański, uniknęła problemów dewaluacyj­nych oraz związanych z wymianą pieniądza. Panama oferuje liberalne ustawodawstwo bankowe, przemysłowe, handlowe, dotyczące spółek i kompanii żeglugowych, a nade wszystko – podatkowe. Nie występuje tam kontrola dewizowa.

Miejscowa ludność jest dwujęzyczna i posługuje się powszechnie językiem angielskim oraz posiada kwalifikacje do wykonywania prac w takich sektorach, jak: bankowość, księgowość, usługi prawne i inne. Panama oferuje korzystny wachlarz usług związanych z tworzeniem spółek, bankowością, rejestracją statków.
Panama stworzyła wiele zachęt do działalności wytwórczej, przetwórczej oraz produkcji półfabrykatów. Generalnie rzecz biorąc, te gałęzie, które w całości eksportują swą produkcję, mogą korzystać z następujących zachęt:
– całkowite zwolnienie z opłat importowych od importowanych urządzeń, wyposażenia, części zapasowych;
– całkowite zwolnienie z podatku dochodowego od zysków poza pochodzącymi z przemysłu wydobywczego i eksploatacji zasobów naturalnych;
– całkowite zwolnienie z podatków: eksportowych od sprzedaży, od produkcji, od kapitału i wkładów (z wyłączeniem opodatkowania nieruchomości);
– częściowe uwolnienie od restrykcji wynikających z przepisów kodeksu pracy.
Obowiązkiem spółki zarejestrowanej w Panamie jest zatrudnianie miejscowego agenta. Panama przyciąga zagraniczne banki m. in. z następujących powodów:
1) brak jest kontroli importu i eksportu kapitału,
2) brak jest banku centralnego,
3) występuje wolna cyrkulacja dolarów amerykańskich
4) istnieje ochrona depozytów,
5) występuje strefa wolnocłowa w Colon.
W czerwcu 1993 r. istniało w Panamie 106 banków, w tym 2 banki rządowe, 59 banków licencjonowanych, 27 licencjonowanych banków międzynarodowych i 18 przedstawicielstw. W Panamie są obecne banki takich krajów, jak: Stany Zjednoczone, Szwajcaria, Japonia i Niemcy.

Kategoria: Podatki

Europejskie Raje Podatkowe

Euro Podatki XMC.PL

Andora. Księstwo Andora leży we Wschodnich Pirenejach, pomiędzy Francją i Hiszpanią i Portugalią. Można ją polecić jedynie warunkowo jako siedzibę mieszkalną w kraju – dla osób fizycznych – bezpodatkowym. Nie poleca się zakładania tam spółek oazowych ani majątkowych. Praktycznie nie ma tam ryzyka politycznego.

Anglia. Jest dla swych własnych obywateli krajem o wysokich podatkach. Jednakże dla przejściowo osiadłych tam obcokrajowców, w świetle szczególnych udogodnień podatkowych, jest krajem niskich podatków aż do zerowego fiskalnego włącznie. Przy zakładaniu firm Anglia jest interesująca dla holdingów.

Campione. Leży w odległości 5 km od Lugano. Dla obywateli Unii Europejskiej osiedlanie się jest możliwe bez trudności. Z powodu praktycznie prawie pełnej swobody podatkowej oraz powiązań ze Szwajcarią takie osiedlenie się jest godne polecenia.

Cypr. Jest trzecią co do wielkości wyspą na Morzu Śródziemnym i leży ok. 65 km od Turcji i 100 km od Libanu. Północny Cypr może być atrakcyjny tylko w wyjątkowych przypadkach, ale tylko dla firm pracujących tam w portowej strefie wolnocłowej, ewentualnie – spółek spedycyjnych. Północny Cypr z powodu wysokiego opodatkowania nie jest polecany do osiedlania się. Południowy Cypr jest warunkowo godny osiedlania się. Szczególnie jest atrakcyjny dla Niemców dlatego, że mimo ulg podatkowych dla obcokrajowców nie jest traktowany jednoznacznie jako oaza. Nie poleca się zakładania trustów majątkowych. Spółki są godne polecenia tylko wtedy, gdy można przy okazji wykorzystać możliwości płynące z zawartych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z powodu ryzyka politycznego konta bankowe oraz papiery wartościowe powinny być trzymane poza wyspą, a także nie powinno się rejestrować nieruchomości i statków jako należących do spółek cypryjskich.

Gibraltar. Leży na najbardziej wysuniętym na południe zakątku Europy. Jest krajem o wysokich podatkach z regulacjami wyjątkowymi dla kontrolowanych zagranicznie spółek. Ponieważ osoby fizyczne są tam wysoko opodatkowane, nie zaleca się osiedlania na stałe. W przeciwieństwie do tego godne zalecenia jest zakładanie tam firm, włącznie ze spółkami ubezpieczeniowymi uwiązanymi, a także zakładanie trustów. Nie ma też ryzyka politycznego w dającej się przewidzieć przyszłości.

Holandia. Nie jest korzystna do osiedlania się z powodu wysokich podatków od osób fizycznych. Również nie jest godna polecenia dla zakładania trustów – z powodu systemu prawnego. Najkorzystniejsze formy spółek to: holdingowe, finansowe i udziałowe, które działają w ramach wąskich ustawowo-podatkowych korzyści. Jeżeli istnieje holenderskie kierownictwo, to spółki mogą korzystać z postanowień o unikaniu podwójnego opodatkowania. Koszty zakładania i utrzymania firm są wyższe niż w innych oazach podatkowych.

Irlandia i Shannon. Jest krajem godnym polecenia do osiedlania się nie tylko dla ludzi sztuki, lecz także dla cudzoziemców, rezydentów, ale non-domiciled. Nie poleca się Irlandii dla zakładania trustów z powodu wysokich obciążeń podatkowych. Firmy mogące korzystać z takich udogodnień jak w oazach podatkowych istnieją w tym kraju jako non-resident companies. Jako członek Unii Europejskiej Irlandia jest miejscem bardzo polecanym do zakładania firm, które zyskują na udogodnieniach podatkowych.

Isle of Man. Leży na Morzy Irlandzkim, pomiędzy Irlandią a angielskim lądem stałym. Nie można jej polecać jako siedziby zamieszkania z powodu 15% lub 20% podatku dochodowego. Można jednak polecić tworzenie trustów, chociaż w mniejszym stopniu niż w innych oazach podatkowych. Korzystne jest też założenie uwolnionej od podatku spółki typu exempt company lub opodatkowanej ryczałtem spółki zagranicznej. Opłaty miejscowych pomocników są niższe niż w innych oazach podatkowych. Powiązania z Anglią są ściślejsze niż np. w wypadku wysp na Kanale La Manche. Istnieje niebezpieczeństwo kontroli dewizowej.

Kleinwalsertal i Jugholz. Austriackie enklawy położone o 2 godziny jazdy samochodem od Monachium. Obie należą do terenów pod zwierzchnictwem austriackim, ale tworzą idealną mieszankę austriackich kont anonimowych z walutą niemiecką. Posiadanie tam konta jest co prawda trudne do wykrycia, ale w świetle prawa niemieckiego jest to działanie bezprawne.

Liechtenstein. Księstwo Liechtenstein leży między Austrią a Szwajcarią. Osiedlenie się jest co prawda godne polecenia, ale w praktyce nieosiągalne. Dla zakładania spółek holdingowych i osiadłych poleca się spółki akcyjne, a zakłady, trusty, fundacje tylko w określonych sytuacjach. Nie poleca się Liechtensteinu dla zakładania trustów majątkowych. Dochody zakładu ze źródeł znajdujących się poza Liechtensteinem – zwolnione od opodatkowania. Tajemnica bankowa bardziej chroniona niż np. w Szwajcarii. Ryzyka politycznego nie ma.

Luksemburg. Wielkie Księstwo Luksemburg graniczy z Niemcami, Francją i Belgią. Z powodu wysokiego opodatkowania nie poleca się Luksemburga jako siedziby mieszkalnej. Luksemburg czyni aktywne starania, aby stać się atrakcyjny dla klientów mniejszych banków prywatnych. Na przykład -w przeciwieństwie do Szwajcarii- bogatsi klienci banków mają możliwość wytargowania prowizji bankowych i innych opłat. Godne polecenia są spółki holdingowe. Harmonizacja podatkowa wewnątrz Europy może – mimo oporu Luksemburga – w efekcie doprowadzić do zniknięcia kilku preferencji podatkowych. Być może również tajemnica bankowa będzie mniej szczelna niż dotychczas.

Malta. Grupa wysp: Malta, Gozo, Cominotto, Filfla i Wyspa Św. Pawła, leżących na południe od Sycylii. Jako siedziba mieszkalna Malta jest godna polecenia dla tych, którzy mogą korzystać z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a którym jednocześnie nie przeszkadza życie na wyspie. Malta jest również atrakcyjna dla firm, które mogą korzystać z ww. umowy. Nie ma kontroli dewizowych.

Monako. Księstwo Monako leży na francuskim wybrzeżu Morza Śródziemnego, na wschód od Nicei. Francuska kontrola graniczna dotyczy także osiadłych w Monako, którzy opuszczają teren Francji. Nie ma podatku dochodowego od osób fizycznych (dotyczy on tylko Francuzów). Kraj gwarantuje wysoką jakość życia, chociaż przy bardzo wysokich kosztach utrzymania. Osiedlania zalecane jest w sposób umiarkowany, ponieważ obcokrajowcy, po pierwsze, są często wobec prawa w sytuacji niekorzystnej, a po drugie, mogą być bardzo szybko wydaleni, jeśli nie przebywają w Monako przynajmniej 180 dni w roku. Nie zaleca się zakładania trustu ani spółki, która działa gospodarczo poza Monako. Zakładanie biur administracyjnych jest kwestią wyboru. Nie ma ryzyka politycznego.

Os de Civis. Miejscowość położona ok. 20 km od Andory, w Pirenejach. Należy do Hiszpanii, ale jedyna droga do niej prowadzi przez Andorę. Z powodu trudności w dotarciu do mieszkańców, fiskus zrezygnował z podatków.

San Marino. Najjaśniejsza Republika San Marino jest położona w Apeninach, otoczona terytorium Włoch. San Marino w ogóle nie jest zainteresowane stałym pobytem obcokrajowców. Nie można uzyskać siedziby mieszkalnej.

Szwajcaria. Osiedlania się jest tylko możliwe gdy wnioskodawca przekroczył 60 lat i skłonny jest do opodatkowania swojego pobytu. Jednakże obcokrajowiec może przebywać nieprzerwanie do 3 miesięcy, a do 6 miesięcy ze swoją rodziną w Szwajcarii bez obowiązku otrzymania zgody na pobyt czy też płacenia podatków. Dla spółek holdingowych, domicylowych i udziałowych Szwajcaria może być interesująca. Są one tylko warunkowo godne polecenia.

Wyspy na Kanale La Manche (Jersey, Guernsey, Alderney, Sark). Wyspy leżą pomiędzy wybrzeżem Anglii a wybrzeżem Francji. Nie są polecane w celu osiedlania się z powodu wysokiego podatku dochodowego w wysokości 20%, a także z powodu wysokich kosztów mieszkaniowych. Natomiast w celu zakładania firm opodatkowanych ryczałtowo, a także trustów majątkowych wyspy są godne uwagi. Nie ma żadnego ryzyka politycznego.

Kategoria: Podatki

Raje Podatkowe i Pranie Brudnych Pieniędzy

Pranie Pieniędzy Dolary Taxes.XMC.PL

Znaczna część środków w oazach podatkowych pochodzi z prania brudnych pieniędzy. Polega ono na tym, aby za pomocą różnych działań ukryć nielegalne pochodzenie uzyskanych pieniędzy, co umożliwia ich bezkarne włączenie do obrotu finansowego i gospodarczego. Przedmiotem „prania” jest pieniądz gotówkowy bądź pieniądz depozytowy (kredytowy) lub inne wartości majątkowe, pochodzące – bezpośrednio lub pośrednio – z występku lub przeznaczone na jego dokonanie. Wynika stąd, że mieszczą się tu również pieniądze, które są przeznaczone na finansowanie przygotowawczych czynności przestępczych.

Dotyczy to także wartości majątkowych, które przez wielokrotne procesy oczyszczania zatracają związek z przestępczym źródłem stając się w rezultacie obiektem inwestycji i przelewów dokonywanych w dobrej wierze. Celem czynności oczyszczających jest uzyskanie przez pieniądze, pochodzące z przestępstwa, formy niezbędnej dla legalnej użyteczności. Dla osiągnięcia tego celu pieniądze muszą być uwolnione od wszelkich śladów dotyczących ich pierwotnego pochodzenia lub transferu.

Włączenie systemu bankowego w proceder prania brudnych pieniędzy jest związane z kluczową pozycją banków w obrocie pieniężnym. Poza systemem bankowym nie istnieje żaden inny system, który byłby w stanie transformować i przelewać ogromne ilości pieniędzy. W procesie prania brudnych pieniędzy rozróżnia się dwa zasadnicze etapy. Pierwszy obejmuje wszelkie działania służące oczyszczaniu pieniędzy ze śladów wskazujących na ich przestępczy charakter lub pochodzenie i to w możliwie najkrótszym czasie.

Jest to osiągane dzięki takim operacjom jak wymiana brudnych pieniędzy na inną walutę bądź zamiana brudnych pieniędzy na wartości majątkowe, którymi można łatwo dysponować, czyli takie jak papiery wartościowe na okaziciela czy kamienie szlachetne. Ponadto w ramach pierwszego etapu następuje przekazywanie pieniędzy do innych państw, otwieranie kont w bankach i towarzystwach finansowych, spekulacje giełdowe oraz inwestycje.

Dla zrealizowania powyższych celów wykorzystuje się osoby prawne lub pozostające poza podejrzeniem osoby fizyczne, jak: adwokaci czy powiernicy. Drugi etap określany jest mianem prania brudnych pieniędzy drugiego stopnia. Obejmuje ono średnio- i długoterminowe operacje, za pomocą których oczyszczone uprzednio wartości są przedmiotem kolejnych operacji, po których nie jest możliwe ustalenie ich związku z konkretnym przestępstwem. Zwieńczeniem drugiej fazy jest zadeklarowanie władzom podatkowym uprzednio brudnych pieniędzy jako normalnego dochodu. Uważa się te podatki za rodzaj kosztów związanych z pomyślnym zakończeniem procesu oczyszczania pieniędzy.

Istotnym ułatwieniem procederu prania brudnych pieniędzy są niedoskonałości i luki prawa bankowego i karnego, niedopełnianie obowiązków przez pracowników bankowych, brak nadzoru, niedostatki kontroli i biurokracja oraz niedoskonały lub przestarzały system porozumiewania się pomiędzy bankami. Pozostaje też faktem, że w niektórych oazach podatkowych w sposób świadomy utrzymuje się przepisy, które są korzystne dla posiadaczy brudnych pieniędzy.

Istnieje specyfika oaz podatkowych, w których dokonuje się prania brudnych pieniędzy. Brak jest w tych krajach przepisów, które ograniczałyby aktywność banków na tym polu lub ją uniemożliwiały. W żadnej z oaz podatkowych nie spotykamy tego typu unormowań przeciwdziałających praniu brudnych pieniędzy, jak: wytyczne dla angielskich banków i towarzystw budowlanych z grudnia 1990 r., zaleceń wydanych wiosną 1991 r. przez Stowarzyszenie Banków Francuskich czy wytycznych w sprawie zapobiegania i zwalczania prania brudnych pieniędzy, opublikowanych w Szwajcarii 18 grudnia 1991 r. Drugą charakterystyczną cechą tych oaz jest ich lokalizacja w pobliżu źródeł pochodzenia nielegalnych pieniędzy, jak ma to miejsce w przypadku Panamy i Kolumbii. Przypadki prania brudnych pieniędzy przez polskich obywateli i polskie firmy – za pośrednictwem oaz podatkowych – stały się rzeczywistością.



Kategoria: Podatki

Transfer Zysków, Zaniżanie Lub Podwyższanie Cen

Transfer Zysków XMC.PL

Mechanizm transferu zysków poprzez zaniżanie lub podwyższanie cen zakupu i sprzedaży towarów i usług polega na sztucznej manipulacji tymi cenami. Podobnie można manipulować kosztami utrzymania, fikcyjnie je zaniżając lub podwyższając. Inaczej mówiąc, koszty obrotu towarowo-usługowego oraz utrzymania mogą być różnicowa­ne dla określonych kontrahentów, którzy zazwyczaj są ze sobą powiązani. Stopień powiązań podmiotów występujących w oazach podatkowych zależy od ich formy. A oto podstawowe spośród nich:

Spółka handlowa. Nie należy się dać zwieść określeniu handlowa. Setki tego typu spółek istnieją w Andorze, Liberii czy innych oazach, korzystając z lokalnych przywilejów przysługujących spół­kom handlowym. Tymczasem spółki te nie tylko pośredniczą w ku­pnie – sprzedaży, ale i prowadzą działalność usługową i pro­dukcyjną.
Spółka holdingowa. Spółki te wiążą się z posiadaniem akcji, wkładów bankowych, papierów wartościowych czy nieruchomości. Są one również wykorzystywane dla prowadzenia działalności hand­lowej lub biernego zarządzania wkładami. W oazach nie zwraca się szczególnej uwagi na fakt, czy działalność i forma organizacyjna tych spółek odpowiada ich nazwie. Wynika to m. in. stąd, że spółki holdingowe korzystają z dalej idących preferencji niż spółki hand­lowe.

Fundusz powierniczy. Fundusze zakładane są w celu dokonania zyskownego zakupu, zarządzania papierami wartościowymi lub nieruchomościami, wykorzystując do tego pieniądze innych. Klientami tych funduszy są z reguły cudzoziemcy. Uwięzione spółki ubezpieczeniowe. Często firmy mające wiele zobowiązań ubezpieczeniowych spotykają się z następującym problemem. Jeżeli chciałyby zaoszczędzić na ubezpieczeniu tworząc własne rezerwy na pokrycie strat, to rezerwy takie nie byłyby zazwyczaj zwolnione od podatku. Jeśli natomiast ubezpieczono by w 100% wszystkie możliwe ryzyka, to koszty byłyby ogromne. Występują ponadto nawet takie ryzyka, dla których trudno znaleźć ubezpieczyciela, jak na przykład odpowiedzialność wydawców gazet za zamieszczane teksty. Wówczas rozwiązanie może polegać na tym, że zamiast poszukiwać ubezpieczyciela można stworzyć własną firmę ubezpieczeniową i zlokalizować ją w takim miejscu, w którym obciążenie fiskalne działalności ubez­pieczeniowej jest niewielkie, a ponadto firma taka działa w ukryciu i niejako na uwięzi. Stworzenie takiej firmy zezwala również jej właścicielom na wykorzystanie środków rezerwowych jako źródła finansowania innej działalności. Wiele państw zachodnich, w tym Stany Zjednoczone, zwalczają ubezpieczanie się we własnej firmie.

Towarzystwo żeglugowe. Istnieje możliwość rejestracji statków w takich krajach jak Kostaryka, Honduras, Liberia, Malta, Panama i Cypr, zakładając tam firmę żeglugową i rejestrując ją za niewielką opłatą. Rezultatem jest uiszczanie niższych należności od posiadanych jednostek pływających oraz mniej rygorystyczne wymogi w inspekcji technicznej. Towarzystwa żeglugowe zarejestrowane w oazach unikają też następstw restrykcji stosowanych w niektórych krajach macierzystych. I tak np. kraje arabskie nie wpuszczają do swych portów statków zawijających do Izraela, a Chiny stosują podobne utrudnienia wobec statków zawijających na Tajwan. Również w przypadku międzynarodowej blokady – dotyczyło to Iraku po dokonaniu inwazji na Kuwejt- okazała się ona częściowo nieskuteczna, ponieważ rząd Saddama Hussejna korzystał ze statków zarejestrowanych w oazach.
Linia lotnicza. Czasami pod nazwą linii lotniczej zarejestrowany jest jeden własny samolot, w skrajnym przypadku bywa i tak, że nie istnieje nawet jedna maszyna latająca, a fikcyjna linia lotnicza zarejestrowana jest po to, aby jej właściciel – na mocy obowiązujących przepisów międzynarodowych – mógł korzystać ze zniżek dla siebie i rodziny w innych liniach lotniczych.

Bank zamorski. Jest regułą w skali międzynarodowej, iż uzyskanie zgody na założenie banku jest uwarunkowane, co najmniej, spełnieniem następujących wymogów.


1) posiadanie kapitału;
2) legitymowanie się właściwymi kwalifikacjami profesjonalnymi;
3) nienaganna reputacją.


Oazy podatkowe nie są pod tym względem tak skrupulatne. Ani niedostatki profesjonalnego wykształcenia czy reputacji, ani zbyt niskie rezerwy nie stanowią przeszkody. W skrajnym przypadku występują nawet takie – na szczęście nieliczne – sytuacje, że można założyć bank nie wnosząc kapitału. Do oaz stwarzających szczególnie podatny grunt dla tego typu pseudobanków należą Anguilla, Grenada, Montserrat i St. Vincent.
Trust. Typowymi oazami, które upodobali sobie ustanawiający fundusze powiernicze są: Bahama,Bahrajn, Bermudy, Cypr, Gibraltar, Hongkong, Liechtenstein, Madera, Nauru, St. Vincent, Szwajcaria, Turks i Caicos oraz Kajmany i wyspy na Kanale La Manche. Na terytorium Stanów Zjednoczonych istnieje jeden stan Massachusetts, którego ustawodawstwo sprzyja stanowieniu podob­nych funduszy. Klasyczna sytuacja może wyglądać następująco. Leciwy miliarder decyduje, iż nie przekaże posiadanego majątku ustawowym spadkobiercom, co pociągnęłoby za sobą konieczność uiszczenia podatku. Zamiast tego ustanawia fundusz, na który przelewa pieniądze. Ustanawia jednego z przyjaciół osobą zarządzającą takim funduszem, a spadkobiercy uzyskują uprawnienia do korzystania ze środków tego funduszu.


Zamorski uniwersytet. To, co zostało dotychczas powiedziane o spółce ubezpieczeniowej czy banku może dotyczyć również uniwersytetu, który można utworzyć w oazie podatkowej bez zachowania obowiązu­jących w innych krajach wymogów merytorycznych, tanio i bez uiszczania podatku. Trudno byłoby wskazać, którąś z oaz jako szczególnie przydatną dla tego typu inicjatyw.


Tak duża różnorodność form podmiotów korzystających z oaz podatkowych ułatwia wzajemne powiązania i celowe współzależności. Występowanie tego typu zjawisk pozwala grupie, na podstawie analizy wewnętrznych i zewnętrznych cen sprzedaży, na lokalizowanie wpływów tam, gdzie jest to najbardziej korzystne z podatkowego punktu widzenia.
Transfer zysków może być osiągnięty dzięki sprzedaży towarów i usług przez jednostkę usytuowaną w kraju o wysokiej progresji podatkowej do filii, znajdującej się w oazie podatkowej, po cenach niższych od faktycznej ich wartości. Filie natomiast dokonują dalszej odsprzedaży towarów i usług po cenach wyższych. Zyski będą więc akumulowały się w oazie podatkowej. Transfer zysków do spółki w oazie podatkowej odbywa się także w ten sposób, iż spółka leżąca w kraju o wysokiej progresji podatkowej powierza jej świadczenie określonych usług po cenach wyższych od cen rynkowych. Również zakup patentów, licencji, znaków towarowych itp. po cenach wyższych od powszechnie stosowanych powoduje przepływ zysków do spółki położonej w oazie.
Manipulowanie kosztami obrotu towarowego może odbywać się również przez transfer do filii w oazie podatkowej pewnych części składowych określonego produktu po cenie niższej od ceny całości towaru, po czym dochodzi do sprzedaży produktu przez filię w całości za cenę wyższą.

Transfer zysków może realizować się również poprzez sztuczne zaniżanie lub zwiększanie kosztów utrzymania spółek. Zasadniczymi kosztami utrzymania są: koszty obsługi przedsiębiorstw, odsetki, inne opłaty np. z tytułu licencji, patentów itp. Koszty obsługi dotyczą płatności różnej natury. Są to m. in. płace, zasiłki, zapomogi, odszkodowania, diety, czynsze, koszty badań, wynagrodzenia pośrednie, transport i reklama. Udzielanie pożyczek może być również wykorzystane dla podwyż­szenia kosztów spółki leżącej w kraju o wysokiej progresji podatkowej. W przypadku pożyczek dokonywanych w ramach międzynarodowego przedsiębiorstwa, spółka matka jest najczęściej tą, która pożycza określony kapitał swoim filiom zlokalizowanym w oazach. Obsługa długu może być okazją do transferu zysków od filii do spółki matki i odwrotnie, w zależności od tego, czy udzielający pożyczki ustala wysoką stopę oprocentowania lub czy zaciągający pożyczkę płaci odsetki niższe od rynkowej stopy oprocentowania.


Do transferu dochodzi, gdy spółka z kraju o dużej progresji podatkowej spłaca znaczne odsetki filiom usytuowanym w oazach podatkowych. Operacja ta dowodzi nie tylko transferu odsetek do oaz, ale także odliczenia ich od zysku podlegającego opodatkowaniu. Niekiedy transfer zysków pomiędzy spółką matką a jej filią położoną w oazie podatkowej odbywa się w ten sposób, iż ta pierwsza dokonuje zapłaty za towary lub usługi zakupione przez tę drugą. W końcu transfer zysków odbywa się i w ten sposób, iż spółka matka dokonuje zapłaty za usługi, które nie były w ogóle świadczone przez filię z oazy podatkowej, a jedynie stworzono dokumentację potwierdzającą ich wykonanie.

Kategoria: Podatki

Powody i Sposoby Korzystania z Rajow Podatkowych

Powody Korzystania z Rajow Podatkowych

Jednym z powodów korzystania z rajów podatkowych jest unikanie i uchylanie się od podatków. Unikanie podatków polega na redukowaniu w sposób sztuczny odpowiedzialności podatkowej do takiego poziomu, w którym opodatkowanie jest najniższe.

Ma wówczas miejsce dopasowanie konkretnej sytuacji do sytuacji najkorzystniejszej dla podatnika.

Można też sztucznie ukształtować sytuację podatnika, dokonując np. pozornego podziału gospodarstwa rolnego pomiędzy członków rodziny właściciela. Można legalnie zmniejszyć rozmiary działalności produkcyjnej lub usługowej czy zmienić lokalizację.

Unikanie różni się od siebie w różnych krajach w zależności od przepisów prawa podatkowego, jakie w nich obowiązują. Wspólną cechą tego procederu jest natomiast wykorzystywanie możliwości w ramach istniejących przepisów, dzięki którym mniejsza jest zarówno odpowiedzialność podatkowa, jak i podatek:

1) dochód może być zamieniony w kapitał lub zyski kapitałowe dzięki wykorzystaniu mechanizmu dywidend;

2) płatność za towary lub usługi może być dokonywana efektywnie w formie pożyczek, czasami nieoprocentowanych;

3) wykorzystanie współwłasności prawnej, dochodów lub aktywów, które mogą być przekazane w ręce osoby korzystającej ze zwolnienia podatkowego lub opodatkowanej niższymi stawkami;

4) kapitał spółki może być gromadzony w formie pożyczek, dzięki czemu opodatkowanie jest mniej dolegliwe itp.
Uchylanie się od podatku jest zawsze działaniem nielegalnym, sprzecznym z prawem podatkowym. Może ono polegać np. na składaniu fałszywych zeznań podatkowych. Uchylanie się od opodatkowania jest z prawnego punktu widzenia przestępstwem, z którym wiąże się odpowiedzialność karna. Jest ono dokonywane w różnych formach i przy użyciu różnych metod.

Osoby fizyczne uchylają się od opodatkowania fałszując deklaracje podatkowe, składając nieprawdziwe zeznania, zatajając informacje podatkowe lub adresy zamieszkania. W wielu krajach zachodnich uchylanie się od opodatkowania następuje poprzez nadużycie przepisów regulujących wymianę pieniędzy.
Uchylanie przybiera podobne formy w różnych krajach. Najbardziej popularne wśród nich to:

  • niezgłoszenie przez podatnika organom kontrolnym swojej obecności lub działalności w kraju, w którym przebywa lub wykonuje taką działalność;
  • niezgłoszenie źródeł przychodu podlegających opodatkowaniu, dochodów lub zysków pomimo istnienia generalnego obowiązku dokonania takiego zgłoszenia;
  • niewykazanie pełnej sumy dochodu podlegającego opodatkowaniu, zgłoszenie odliczeń od wydatków, które nie zostały poniesione albo zgłoszenie ich w rozmiarach wyższych niż zaistniały w rzeczywistości, bądź też dokonanie nie przysługujących odliczeń;
  • odliczenia ulg z tytułu nie istniejących dzieci czy odliczenie amortyzacji z tytułu nie istniejących maszyn i urządzeń;
  • niedokonanie wpłat do organów podatkowych podatków po­trąconych od płac zatrudnionych pracowników.
    Lista ta może być wzbogacona o dalsze pozycje. Wiele z wymienionych rodzajów uchylania się od podatków jest dokonywanych przy użyciu fałszywych rachunków czy dowodów płatności, fałszowania ksiąg podatkowych i ewidencji skarbowej.


Jednym ze sposobów unikania podatku we własnym kraju jest przemieszczenie działalności lub kapitału do innego kraju, dzięki czemu są one nie znane władzom podatkowym. Sprawdzanie informacji za granicą jest znacznie trudniejsze niż wewnątrz kraju. Zagraniczne dokumenty finansowe zawyżające koszty zakupu i zaniżające koszty sprzedaży mają szansę na większą akceptację niż podobne dokumenty krajowe. Łatwiej też udowodnić straty opodatkowanej działalności poniesione za granicą niż w kraju. Ponadto podatnik może skorzystać z możliwości przeniesienia się za granicę – do oazy podatkowej.
Mimo bezskutecznych prób stworzenia jednej definicji i ułomności istniejących terminów możliwe jest wyróżnienie czterech kategorii wykorzystania oaz podatkowych, od absolutnie legalnych – z punktu widzenia prawa podatkowego – do niedozwolonych, a nawet przestęp­czych.


Po pierwsze, może mieć miejsce korzystanie z oaz bez jakiejkolwiek motywacji finansowej, gdy chodzi o operacje podatkowe nie mające wpływu na podatki narodowe. Przykładem może być funkcjonowanie w oazie podatkowej banku amerykańskiego, który zostaje całkowicie opodatkowany przez Stany Zjednoczone.


Po drugie, możliwe jest wykorzystywanie oaz podatkowych korzystnie dla podatnika, a jednocześnie całkowicie zgodne z prawem. Przykładem może być zwolnienie z podatku udzielane spółkom na pewien okres w celu dokonywania określonych inwestycji, np. w krajach nieuprzemysłowionych, będących oazami.


Po trzecie, możemy mówić również o stosowaniu oaz w przypad­ku tzw. międzynarodowej strategii podatkowej (international tax training), która poszukuje najkorzystniejszych rozwiązań podatko­wych dla indywidualnych osób fizycznych, spółek lub grup spółek. Działania te oparte są na wykorzystywaniu luk prawnych bądź administracyjnych bądź trudności w przepływie informacji i zawiłości procedury.


Po czwarte, za kategorię wykorzystania oaz możemy uznać oszustwo podatkowe, które jest działaniem przestępczym. Jest to akt, za pomocą którego podatnik usiłuje uchylić się od ciążącego na nim obowiązku w sposób niedozwolony, np. przez pominięcie deklaracji swych dochodów. Działania takie są niezgodne z prawem.
Techniki przeprowadzania operacji finansowych w oazach po­datkowych są liczne i nie zawsze znane. Generalnie możemy wy­różnić trzy podstawowe sposoby wykorzystywania oaz podatko­wych. Są to:


1) transfer zysków poprzez zaniżanie lub podwyższanie cen zakupu i sprzedaży towarów i usług oraz kosztów utrzymania;
2) zastosowanie spółki rotacyjnej;
3) nabywanie umownych korzyści (treaty shoping).

Kategoria: Podatki

Rodzaje Rajow Podatkowych

Dolary Dolary Dodają Mi Wiary :-)

Oazami są przede wszystkim kraje o niewielkiej i często ubogiej ludności oraz małej powierzchni. Zgodnie z terminologią stosowaną przez ONZ, nazywa się je mikropaństwami.

Znikomość własnych źródeł podatkowych, związana z małą liczbą ludności, brak własnych surowców, niewłaściwe proporcje pomiędzy podstawowymi sektorami ekonomicznymi, niewielka aktywność gospodarcza skłania mikropaństwa do szukania innych możliwości pomnażania dochodów publicznych. Taką możliwość wiele z nich upatrzyło sobie w rozwoju sektora usług finansowych. Pozyskiwanie kapitału zagranicznego przejawia się w przychylnym ustawodawstwie podatkowym oraz liberalnym ustawodawstwie dewizowym. Dodatkowo oferowany jest bogaty wachlarz usług bankowych.

Decyzje o niskim opodatkowaniu mają często charakter polityczny. Zmierzają one do tego, aby kraje słabo rozwinięte gospodarczo mogły równoważyć własny niedorozwój ekonomiczny poprzez przyciąganie i prowadzenie na swoim terenie międzynarodowej działalności finansowej. Przyczyną niskich podatków w mikropaństwach jest również mała wydajność źródeł fiskalnych. Znikome dochody ludności oraz skromne majątki w tych krajach uniemożliwiają uzyskiwanie przez budżet państwa znaczniejszych wpływów. W konsekwencji ma miejsce raczej opodatkowanie działalności finansowej i handlu międzynarodowego.

Istnieją różne możliwości klasyfikowania oaz podatkowych w zależ­ności od przyjętych kryteriów. oazy podatkowe mogą być klasyfikowane głównie ze względu na zakres oferowanych korzyści finansowych oraz ze względu na ich poziom. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z oazami ogólnymi i specjalistycznymi. Natomiast w drugim – z oazami:
1) bezpodatkowymi,
2) w których istnieją podatki, lecz ich wysokość jest nieznaczna,
3) w których istnieje normalny system podatkowy, ale równocześnie można skorzystać w określonych okolicznościach ze szczególnych przywilejów.
Z punktu widzenia zakresu korzystania z przywilejów oferowanych w oazach podatkowych, można rozróżnić oazy ogólne i oazy specjalistyczne.
Oazy ogólne oferują najszerszy zakres korzyści podatkowych i finansowych. Są to z reguły minipaństwa lub terytoria kolonialne. W celu przyciągnięcia klientów oferują one największe gwarancje gospodarcze, fiskalne, sądowe i polityczne.

Z kolei oazy specjalistyczne posiadają rozwiniętą i zróżnicowaną gospodarkę. Zachowana jest właściwa proporcja pomiędzy sektorem pozyskiwania surowców a produkcją i usługami. Sektor finansowy może zajmować znaczące miejsce, ale w żadnym przypadku nie stanowi jedynego źródła dochodów publicznych. W niektórych oazach specjalistycznych istnieją stosunkowo wysokie podatki przy równoczesnym atrakcyjnym obciążeniu fiskalnym specyficznych gałęzi gospodarki lub grup podatników. W efekcie są one często strefami podatkowymi, będącymi ogniwem pośrednim między strefami o wysokim a niskim obciążeniu podatkowym. Na przykład Holandia – kraj o wysokich podatkach – uchodzi za jedną ze specjalistycznych oaz podatkowych. Wynika to z art. 13 prawa o spółkach z 1969 r., który to przyznaje zwolnienie od podatku spółkom holdingowym, uczestniczącym w inwestycjach poza Holandią. Kraj ten zawarł również jedną z największych liczb bardzo korzystnych umów bilateralnych, co stwarza możliwość czerpania z nich korzyści przez osoby trzecie.

Niektóre z obecnych oaz specjalistycznych miały w przeszłości charakter ogólny, ale na skutek presji ze strony państw uprzemysłowionych musiały ograniczyć zakres oferowanych usług podatkowych.
Oazy podatkowe można podzielić na 5 kategorii.


Pierwsza – to kraje, w których dochody, przyrost kapitału i majątku nie są opodatkowane. Można by je nazwać rzeczywistymi rajami podatkowymi. Do tej grupy należą Bahrajn, Nowe Hebrydy (obecnie Yanuatu) i Kajmany. Cechuje je nie tylko bardzo korzystna sytuacja fiskalna, ale i bardzo liberalne i elastyczne prawo, dopuszczające uproszczoną formę zakładania i prowadzenia spółek.


Druga – to państwa, które pobierają podatek dochodowy jedynie według zasad terytorialnych. Oznacza to, że takie kraje jak Kostaryka,Hongkong, Haiti, Liberia, Panama i Filipiny co prawda ściągają podatek dochodowy, ale tylko od dochodów, które wynikają z działalności wewnątrzkrajowej. Wszystkie dochody wynikające z zagranicznych źródeł, pozostają wolne od podatków. Oznacza to, że wszystkie dywidendy, oprocentowanie i należności licencyjne, które wpływają z zewnątrz, mogą być podatkowo tezaurowane, co dla firm jest wyjątkowo korzystne.
Trzecia – to kraje o niskim opodatkowaniu. Może to wynikać albo ze stosowanej praktyki (jak np. na Isle of Man i wyspach w Kanale La Manche), albo też z obowiązywania umowy podatkowej (co dotyczy szczególnie Antyli Holenderskich).

Za oazy czwartej kategorii uważa się państwa, które w przypadkach szczególnych gwarantują ułatwienia podatkowe, jak np. ulgowe traktowanie określonych spółek w Anguilli, na Gibraltarze czy też na Jamajce.
Do piątej – zaliczono kraje, które praktykują tzw. przywilej holdingowy, regulowany odrębnie w różnych państwach. Kryterium dotyczącym wszystkich jest rodzaj działalności gospodarczej. Musi ona ograniczyć się do tego, by mieć udziały w innych przedsiębiorstwach lub tylko prowadzić działania administracyjne. Udzielanie kredytów i pożyczek lub licencji nie podważa pojęcia holdingu. Najważniejszymi przedstawicielami tego rodzaju oaz podatkowych są: Liechtenstein, Luksemburg, Singapur oraz – z pewnymi ograniczeniami – Szwajcaria i Holandia.
Ze względu na sytuację fiskalną w oazach podatkowych państwa i terytoria zostały podzielone na kilka grup. Są to kraje:

  • które nie nakładają żadnego podatku na swoich rezydentów (Andora czy Bahama),
  • które tylko opodatkowują dochód uzyskiwany w kraju, a uwalniają od podatku dochody zagraniczne (Kostaryka, Hongkong),
  • w których uzyskany tam dochód jest nieopodatkowany, natomiast opodatkowuje się dochód uzyskiwany za granicą (Monaco),
  • terytoria, które opodatkowują dochód swych rezydentów uzys­kiwany za granicą, przy czym stawki są bardzo umiarkowane, nawet poniżej l % (Guernsey, Jersey czy Sark),
  • które opodatkowują zakumulowane bogactwa (wartości material­ne), a nie bieżący dochód (Urugwaj),
  • w których można stosować kombinację korzystnych przepisów. I tak, na południu Hiszpanii rejestrują się podatnicy emeryci – co zwalnia ich od podatku dochodowego – równocześnie prowadząc działalność gospodarczą w pobliskim Gibraltarze, będącym oazą podatkową.
    Oazy mogą być grupowane ze względu na ich położenie geograficzne. Ich lokalizację prezentują mapy załączone na końcu niniejszej książki. Lokalizacja terytorialna decyduje o klienteli poszczególnych oaz; rekrutuje się ona na ogół z państw leżących w najbliższym sąsiedztwie.
    Można wyodrębnić też oazy podatkowe, które stwarzają szczególnie korzystne warunki dla osób fizycznych. Ich dochody bywają w tych oazach całkowicie zwolnione od podatku bądź określone rodzaje dochodów korzystają z preferencji. W Europie oazami tego typu są: Andora, Irlandia, Monako, Campione de Italia; poza Europą – Bahama, Bermudy, Kajmany, Polinezja Francuska czy Saint Barthelemy.

Osoby fizyczne pragnące obniżenia swoich podatków wykorzystują często formy organizacyjne spółek. Różnorodność osób prawnych potencjalnie sprzyja szerszemu wykorzystywaniu przywilejów oferowa­nych w oazach podatkowych. Szczególnie przydatną formą, jak dowodzi tego praktyka, są spółki osób bądź spółki kapitałowe. Bardzo przydatnym mechanizmem korzystania z oaz jest też istnienie tego typu struktur, gdzie spółka-matka posiada liczne filie za granicą. Występują też takie formy organizacyjne jak oddziały handlowe i niehandlowe, biura, siedziby główne i holdingi. Różnorodność tych form, jak dowodzi praktyka, jest nieograniczona.

Kategoria: Podatki

Jak Działa Raj Podatkowy ?

Ideałem dla każdego przedsiębiorcy jest prowadzić działalność gospodarczą w takim systemie podatkowym, w którym nie ma w ogóle podatków lub są one niewielkie, ponieważ wysokie podatki i biurokratyczne przeszkody są często największym hamulcem dynamicznego rozwoju prywatnych przedsiębiorstw.

Offshore Raje Podatkowe XMC.PL

Wiele krajów świata, aby osiągnąć znaczny rozwój gospodarczy, spełniło ten przyjemny sen, w związku z czym usunęło szereg biurokratycznych przeszkód, a następnie zredukowało lub zlikwidowało jakiekolwiek formy podatków bezpośrednich odnoszących się do określonego prawnego typu spółek, lub form rezydencji (stałego pobytu). W ostatnich dziesięcioleciach nastąpił niewiarygodny rozwój „rajów podatkowych”, które poprzez likwidowanie ograniczeń i liberalizację jurysdykcji zwabiły zagranicznych inwestorów, którym bez tych udogodnień byłoby ciężko w takim miejscu rozwinąć biznes.

Z biegiem czasu wiele krajów takich jak Kajmany, Bahamy stało się znaczącymi centrami finansowymi, w odróżnieniu od przeszłości, kiedy to czerpały korzyści przede wszystkim z produkcji trzciny cukrowej oraz niezbyt rozwiniętego przemysłu turystycznego. Przypływ kapitału do tych miejsc spowodował zainteresowanie się nimi banków, trustów i zakładów ubezpieczeniowych, które chciały znaleźć się w centrum zainteresowania, toteż nikogo nie dziwi, że w wielu, przede wszystkim karaibskich „rajach” znajdują się filie najbardziej znanych na świecie instytucji finansowych zarządzających wielomiliardowymi majątkami klientów tęskniących za usługami, których kontynentalne banki nie mogą zaoferować, a jeśli już to za wysoką opłatą.

Co doprowadziło tak wiele krajów do zmian przepisów podatkowych i istotnego zliberalizowania jurysdykcji w zakresie gospodarczym? Przede wszystkim dążenie do przyciągnięcia kapitału zagranicznego, który przy braku tego rodzaju udogodnień nie miałby najmniejszych powodów, aby skierować wzrok na te właśnie obszary. Po drugie kapitał zagraniczny staje się źródłem zysku rezydujących na miejscu spółek, które oferują mu swoje usługi. W ten sposób dochodzi do szybkiego rozwoju specjalistycznych usług finansowych, których kapitał zagraniczny wymaga lub potrzebuje w swojej działalności handlowo-inwestycyjnej.

Gospodarki, które przed przyjęciem tego liberalnego systemu zmuszone były często żyć z pomocy zagranicznej, poprzez przemyślany ruch, jakim jest bezsprzecznie optymalizacja systemu podatkowego, stały się najbardziej rozwiniętymi obszarami w swoim regionie i teraz to one pomagają swoim mniej rozwiniętym sąsiadom. Obecnie kraje te są czołowymi centrami finansowymi określonych obszarów, oferują dyskrecję, anonimowość, wspaniałe usługi finansowe i korzystne podatki dla firm, które wykorzystały dane terytorium w celu optymalizacji podatków.
Istnieją dwa typy stref o niskim opodatkowaniu. Pierwsze są konstytuowane przez państwo, które opodatkowuje wewnętrzne dochody na niskim poziomie. Dzieje się tak wówczas, gdy budżet nie wymaga dużych dochodów ze względu na małe wydatki lub występowanie innych źródeł wpływów na tyle wydajnych, że mogą pokryć wydatki publiczne kraju. Przykładem może być Andora, która uzyskuje wystarczające wpływy ze sprzedaży energii elektrycznej do Francji, Portugalii i Hiszpanii.

Drugimi są państwa celowo wprowadzające niskie obciążenie podatkowe w celu przyciągnięcia kapitału zagranicznego. Równocześnie utrzymują one niskie obciążenia podatkowe pozwalające zasilić ich wewnętrzne budżety. Kraje te zdecydowały się świadomie na przekształ­cenie w oazy podatkowe, by ożywić narodową gospodarkę. Niejedno­krotnie była to decyzja wspierana przez kraje rozwinięte. Przykładem tego typu oaz jest Puerto Rico, leżące w strefie wpływów ekonomicznych Stanów Zjednoczonych czy Gujana Francuska i Polinezja, które pozostają pod dominacją ekonomiczną Francji.

Zasadnicza cecha oaz podatkowych, jaką jest niskie obciążenie podatkowe lub brak podatków, nie wyczerpuje w pełni złożoności tej kwestii. Istnieją kraje, które nie pobierają żadnego podatku od kapitału (m. in. Nauru, Yanuatu, Turks i Caicos). Jednocześnie pobierane są tam niewielkie podatki od wynagrodzeń. Możliwe jest też nieopodatkowanie dochodów pochodzących z zagranicy. Występuje i taka sytuacja, że kraje wysoko rozwinięte, o progresywnych podatkach, opodatkowują w niewielkim procencie dochody zagraniczne lub wprowadzają niską stopę opodatkowania dochodów określonych podmiotów, jakimi są holdingi (m. in. w Holandii). Do oaz podatkowych zaliczona została również Szwajcaria, która – wbrew podstawowemu założeniu definicji – jest krajem o wysokich obciążeniach fiskalnych. Jednakże w tym przypadku o afiliacji zadecydowała łatwość przeprowadzania operacji finansowych i ich poufny charakter.

Rozgraniczenie stref o wysokim, średnim i niskim opodatkowaniu jest trudne do ustalenia, nawet przy posługiwaniu się kryteriami ekonomicznymi i prawnymi. Równocześnie osoby fizyczne i prawne, które uważają opodatkowanie w swych krajach za dolegliwe, korzystają na dużą skalę z oaz podatkowych.
Nie wszystkie oazy podatkowe cieszą się taką samą popularnością. Są i takie państwa, które mimo podjętych starań nie stały się oazami. Ponadto wzrost zainteresowania krajami, w których istnieją niskie podatki, miewa charakter cykliczny. Przykładem może być sytuacja z lat 70. – okresu wielkiego kryzysu naftowego. Wówczas to niektóre z krajów – importerów ropy naftowej, nie mogąc zmobilizować większych środków na zakup tego surowca, starały się stworzyć warunki przyciągające kapitał zagraniczny.
Oazy podatkowe muszą się legitymować – generalnie lub co najmniej w odniesieniu do cudzoziemców – niskim opodatkowaniem. Jest to najważniejsza, ale nie jedyna ich cecha. Istotną rzeczą jest również możliwość legalnego korzystania z oaz podatkowych.
Raje podatkowe, zwane także Offshore, łączy wiele cech wspólnych takich jak:

  • przeważnie należały do brytyjskich kolonii i posiadłości zamorskich,
  • system prawny i jurysdykcja pochodzi z bardzo czytelnego prawa angielskiego,
  • często chodzi o kraje i gospodarki wyspiarskie,
  • wyróżniający się poziom infrastruktury,
  • wyróżniający się poziom bankowości i brak ograniczeń dewizowych,
  • liberalny klimat przedsiębiorczy i prawny z minimalną ingerencją ze strony urzędów,
  • kładziony nacisk na zachowanie dyskrecji i anonimowości,
  • lokalizacja w pobliżu wielkich rynków (np. Gibraltar i Wyspy Normandzkie w Europie, kraje karaibskie wobec Ameryki, Singapur, Labuan i Hong Kong w Azji, itd.)
  • stabilizacja polityczna i ekonomiczna kraju,
  • nowoczesne środki łączności i dobre połączenia komunikacyjne,
  • spełnienia indywidualnych oczekiwań inwestorów (serwis lingwistyczny, usługi profesjonalnych doradców, istnienie umów podatkowych, akceptacja statusu cudzoziemca, możliwość zakupu nieruchomości).
    Charakterystyczną cechą oazy podatkowej jest to, że kapitał tam zdeponowany nie tkwi bezczynnie, lecz jest przeznaczany na inwestycje w strefach o dużej rentowności, a niskim opodatkowaniu.
    Stabilizacja ekonomiczna i polityczna jest jednym z kardynalnych warunków, jakie muszą spełniać oazy podatkowe. Nikt nie będzie skłonny angażować kapitału ani lokować wkładów w krajach, w których może być przeprowadzona nacjonalizacja lub którym grozi załamanie gospodarcze. Podobnie przyjmuje się problem zmian politycznych, szczególnie gdyby przewagę uzyskały orientacje lewicowe czy radykalne. Również destabilizacja militarna czy konflikty zbrojne eliminują kraje z grona oaz podatkowych.
    Ryzyko polityczne ma decydujące znaczenie przy podejmowaniu decyzji o przeniesieniu wartości majątkowych za granicę. Małe kraje, w których można łatwo dokonać przewrotu wojskowego, uważane są za mniej bezpieczne od byłych kolonii, powiązanych wieloma nićmi z metropolią. Kolonie takie są również, jak wykazuje praktyka byłych posiadłości brytyjskich, mniej narażone na niebezpieczeństwo ze strony silniejszych sąsiadów. W rezultacie np. Bermudy uważa się za bardziej bezpieczne niż Wyspy Bahama, mimo że w obu krajach nie można wykluczyć niepokojów rasowych. Z dużą powściągliwością traktowane są dyktatury. Oferuje się tam często korzystne warunki podatkowe, ale jednocześnie należy się liczyć z możliwością radykalnego przewrotu i nacjonalizacją.
    Przy ocenie stabilizacji politycznej korzystać można w praktyce z dwu wskaźników. Pierwszym jest indeks BERI, opracowany przez prof. F. T. Haneva z uniwersytetu w Delaware. Drugim ocena instytucji zwanej Freedom House.
    Indeks BERI opiera się na ocenie klimatu inwestycyjnego w 45 krajach na podstawie różnych kryteriów, z których najważniejszym jest stabilizacja polityczna. Ocenę sporządzają miarodajni eksperci. Wielu z nich ma fachowe doświadczenie w prowadzeniu operacji finansowych.
    Freedom House ma siedzibę w Nowym Jorku. Instytucja ta ocenia wszystkie kraje według przestrzegania przez nie praw politycznych i obywatelskich oraz statusu obowiązujących swobód demokratycznych. Mimo iż oceny te nie są sporządzane bezpośrednio na użytek podatników, to stanowią bardzo przydatne narzędzie przy podejmowaniu decyzji o wyborze oazy podatkowej.
    Obowiązywanie i zagwarantowanie ścisłej tajemnicy bankowej jest wspólną cechą oaz podatkowych. Dzięki liberalnemu charakterowi prawa bankowego istnieje z jednej strony łatwość i dostępność otwierania kont bankowych, z drugiej zaś poprzez bezwzględny obowiązek zachowania tajemnicy zapewnione jest maksimum bezpieczeństwa i dyskrecji przeprowadzanych operacji.
    Przepisy prawa bankowego zawierają często rozgraniczenie finansowej działalności krajowej i międzynarodowej. Międzynarodowa działalność finansowa, której głównym segmentem jest działalność bankowa, korzysta ze statusu eksterytorialności, chroniącej ją przed restrykcjami i niedogodnościami. Kraje stosujące tę politykę zwane są „oazami bankowymi”.


Ustawodawstwo tych państw chroni nie tylko tajemnicę rachunków bankowych, ale także właścicieli tych rachunków. Udzielanie jakichkol­wiek informacji uznawane jest najczęściej za naruszenie prawa. Niezmiernie trudno jest zidentyfikować osoby deponujące swoje fundusze w bankach tych krajów. Jeszcze trudniej odkryć tożsamość właścicieli samych banków. Oferując pełną tajemnicę klientom, pozwalają one akumulować bogactwo bez znaczniejszego ciężaru podatkowego. Do takich krajów należy m.in. Szwajcaria.


Ogromna różnica w porównaniu Szwajcarii z innymi krajami sprowadza się do tego, że organy podatkowe nie mają bezpośredniego dostępu do rachunków bankowych poszczególnych klientów. Jeśli organ podatkowy potrzebuje informacji o rachunkach bankowych podatnika, to musi się zwrócić bezpośrednio do niego, a nie do banku.
Wysoki stopień utajnienia operacji w bankach szwajcarskich nie oznacza jednak, iż od banków tych żąda się mniej informacji niż za granicą. Szczególnie operacje związane z praniem brudnych pieniędzy narzuciły ściślejsze wymogi dotyczące znajomości klienta oraz nieustanny nadzór nad jego transakcjami. Banki mają prawo przekazać organom karnym informacje o kliencie, jeśli w dobrej wierze doszły do przekonania, iż był on lub jest związany z działalnością kryminalną.


Znaczna część kapitału wpływającego do Szwajcarii z zagranicy pochodzi z innych oaz podatkowych. Obliczenia wskazują, że ok. 40% wszystkich szwajcarskich transakcji bankowych wiąże się z oazami3. W celu zachowania maksimum ostrożności i dyskrecji dokonywanych operacji bankowych wprowadzono specjalne rozwiązania w postaci kont na numer lub pseudonim. System ten pozwala zwiększyć poufność konta, ale nie może je uczynić całkowicie anonimowym. Posiadacz konta jest zawsze znany bankowi.


W skali światowej za najbardziej anonimowe systemy kont uchodzą te, przy których bankier nie zna swego klienta. Takim jest w Japonii konto z pieczęcią natsu-in, przy którym klient identyfikowany jest poprzez swą pieczęć. Drugim jest stosowany w Austrii system pod nazwą Uberbringer Sparbuchen polegający na korzystaniu ze specjalnych dokumentów na okaziciela.


Jednak nawet bardzo szczelne przestrzeganie tajemnicy bankowej nie decyduje o bezpieczeństwie wkładów i operacji bankowych. Na świecie prowadzone są rankingi najbardziej solidnych banków, w których wkłady są najbezpieczniejsze. Ranking taki sporządzany jest m. in. przez londyńską firmę IBCA i jest respektowany w skali światowej. W przyjętej 17-stopniowej skali najwyższą oceną jest 1.
Brak restrykcji dewizowych wiąże się ściśle z funkcjonowaniem systemu bankowego w oazach podatkowych oraz dokonywanymi operacjami finansowymi. Prawie wszędzie tam nie obowiązuje kontrola dewizowa, pod warunkiem że nie prowadzi się interesów na terenie samej oazy. Jeśli jednak istnieją jakiekolwiek ograniczenia w tym względzie, klienci żądają, aby obowiązywał wolny transfer środków pieniężnych i aby środki te nie musiały być przetrzymywane na lokalnych kontach.


Drugi z wymienionych warunków ma głębsze uzasadnienie meryto­ryczne. Żądanie, aby wkłady i fundusze inwestycyjne były przetrzymywane tylko na kontach bankowych w oazie, stwarza duże niebezpieczeństwo, ponieważ klient może być narażony na presję gospodarczą i polityczną. Tymczasem uwalnianie się od podatków i równoczesne ryzyko utraty kapitału byłoby nielogiczne.
Nowoczesne środki łączności i dobre połączenia komunikacyjne wiążą się z infrastrukturą kraju. Oaza podatkowa jest tym bardziej atrakcyjna im wyższy jest poziom tych usług. Z reguły oazy dysponują sprawnymi środkami telekomunikacji, które umożliwiają błyskawiczny kontakt, niezbędny przy transakcjach finansowych. Na przykład Wyspy Kajmany oferują nowoczesne automatyczne połączenia ze Stanami Zjednoczonymi, Kanadą czy Wielką Brytanią.
Podobnie wysoki standard muszą reprezentować połączenia komunikacyjne. Atutem oaz są połączenia lotnicze, pozwalające na szybki i wygodny kontakt osobisty. Te same Kajmany oferują dwa loty dziennie na Florydę. Ponadto liczne przeloty czarterowe, świadczone ze Stanów Zjednoczonych, umożliwiają transport dużych sum do banków na Karaibach. Podobna sytuacja występuje w Panamie i Hongkongu. Nawet jeśli brak jest połączeń morskich, jak w przypadku Szwajcarii, to linie lotnicze i lądowe środki komunikacji zapewniają znakomity standard.
Przykładami negatywnymi mogą być australijskie samozwańcze księstwa River Hutt i Nauru. River Hutt przysparza znacznych dochodów swym założycielom dzięki sprzedaży tytułów i swobodzie podatkowej, ale 50% przesyłek tam adresowanych ginie. Powodem jest m. in. fakt, że poczta australijska nie akceptuje znaczków tego księstwa. O Nauru mówi się, że można je znaleźć jedynie pomiędzy godziną drugą a piątą i to w czasie odpływu. Dojazd tam pochłania bardzo wiele czasu i jest kosztowny. Podobnie rzecz ma się z Anguillą.


Dogodny system prawny ma decydujący wpływ na wybór formy spółki oraz jej funkcjonowanie. Zasadniczo można powiedzieć, że wszystko, co należy lub należało do Europy kontynentalnej podlega prawu kontynentalnemu, tzn. skodyfikowanemu prawu cywilnemu nawiązującemu do prawa rzymskiego lub kodeksu Napoleona. Natomiast terytoria związane z koroną brytyjską lub jej byłe kolonie stosują zupełnie odrębny system Common Law, który jest prawem zwyczajowym, swego rodzaju prawem sędziowskim, w którym prawo jest stanowione wcześniejszymi orzeczeniami.
I tak: Szwajcaria, Liechtenstein, a także kontrolowane przez Holandię wyspy karaibskie (np. Antyle Holenderskie) używają prawa kontynen­talnego. Byłe lub obecne kolonie brytyjskie lub też terytoria znajdujące się pod wpływem Anglii, jak Bahama, Bermudy, Wyspy Dziewicze, Kajmany, Gibraltar, Hongkong i wyspy na Kanale La Manche podlegają systemowi Common Law.


W Stanach Zjednoczonych – w związku z ich historycznym rozwojem – oba systemy działają obok siebie. W Luizjanie, która kiedyś była francuska, do dnia dzisiejszego częściowo jeszcze stosowane jest prawo kontynentalne. Inne części Stanów Zjednoczonych zaakceptowały system Common Law. Prawo stowarzyszeń Liberii i Panamy jest niemal dosłownie „przepisane” z byłego prawa stanu Delaware.

Kategoria: Podatki